08.01.08 kan eg vell trygt sei va den verste dagen i mitt liv.
Dagen begynte heilt fint og eg gjekk fortiå på vg2 barn og ungdom på Time VGs på Bryne.
Eg visste godt ke dagen kom te å gå ut på for me sko ha prøve eksamen dagen ittepå.
Huske eg va på gruppa med Malin og Hege men, huske ikkje ke me sko ha om.Dagen gjekk som normalt og me begynte å få ting på plass.
Fra før så hadde eg lagt en avtale med pappa om at han sko komma te skulen å levera moped jakken min te meg, for den hadde eg glemt når eg va hos han helgå før.
Itte som dagen gjekk mot ittemiddag og skulen sko stenga såg me oss tvungne til å gå bort på bowlingå for å fortsetta å øva.
Tenkte eg sko gje beskjed te pappa at me gjekk bort der så han ikkje stod på skulen å venta. Sendte han ein sms og gjekk bort.
Tiå gjekk å eg begynte å tenka at det va rart pappa ikkje svarte. Han pleide alltid vêr flinke te å svara.
Prøvte å ringa for å bare forsikra meg om at han hadde sitt smsen men, fekk ikkje noge svar.
Gjekk ut for å se om han stod på skulen men, eg såg ikkje bilen.
Spørsmåla begynte å rolla oppe i håve mitt.
Hadde han glømt meg?
Måtte han plutseligt jobba øvetid?
Har det skjedd noge på veien bort te Bryne?
Tidå fortsatte å gå og blei såpass møje at de andre måtte gå for de hadde ting de sko på hjemma.
Eg prøvte å ringa pappa en gong te før eg sko setta meg på mopeden å kjøra heim, fortsatt ingen svar.
Så eg sendte melding te an: de andre he reist heim så eg kjøre bare heim eg og, kan du ver så snill å komma te Tjelta med jakken?
Kjørte heim å håpte eg hadde fått svar mens eg kjørte men, den gong ei.
Når eg kom inn heima hva ennå mamma heima.
Forklarte hu situasjonen og at eg begynte å få skummle følelsa om at noge va gale.
At noge hadde skjedd pappa og han ikkje klarte ta telefonen (han skremte meg en gong tidligare då han hadde fått virus på balansenervå og hadde mysta kontroll øve trucken på jobb å kjørt rett i veggen.)
Mamma meinte det at det va sikkert ikkje noge så hadde skjedd. Han va nok bare forsinka eller hadde klart å reisa i frå telefonen på jobb.
Når mamma sa at hu måtte kjøra sysknå mine på kulturskulen kjente eg det at eg ville ikkje de sko kjøra.
Eg gjekk rundt i garsromme heima og såg om pappa kom kjøranes opp øve gadå.
Te slutt måtte eg bare gå inn å finna på noge. Så eg gjekk inn for å lesa på det me sko framføra neste dag.
Plutseligt ringte det på døra. Når eg åpna så stod Sindre, då værende prest i Ræge menighet på døra.
Fyste så tenkte eg det va løye at mamma hadde kjørt avgårde med bror min hvis presten sko komma.
Lillebror min sko hemmelig konfirmeras bare nogen månda seinare.
«Hei Sindre, ka gjør du her? Bror min e ikkje heima.»
Det tok si tid før han svarte.
Så fekk eg spørsmåle om eg va heima aleina. Svarte nei og gjekk å ropte på stefar min.
Me gjekk inn å satte oss. Han va så rare i blikke han Sindre, og oppførte seg ikkje på samme måte så eg kjennte han fra når han va min konfirmasjons prest.
Eg vet jo du har en biologiske far, sa han.
Ja det stemme det klarte eg å stamma fram.
På Høyland, midt mellom Nærbø og Bryne så va det ei litt stygge bilulykka i dag, sa han.
Faren din va med i den ulykkå.
????????
Alt svartna.
Fortell mer klarte eg å higsta fram.
Leve han?
Når nødetatene kom fram så satt han så fast klemt at brannvesenet måtte klyppa opp døra.
Ambulanse folkå prøvte det di kunne men live hans gjekk ikkje ann å redda, mest sannsynlige så hadde han døra momentant.
Reaksjonen min va å ringa te mamma å sei at hu hadde toge feil. At pappa hadde krasja og at pappa va dø.
Så knakk eg. Fekk med meg at mamma kom så fort hu kunne og at sysknå mine va snart ferdige.
Når mamma kom heim så fekk hu tak i ei venninna så kunne komma å kjøra meg og hu mer te farmor og farfar. Eg kjente det va den einaste rette plassen å vêr nå.
Så ja eg tror nok dei fleste av dokke så lese dette forstår keffor eg kalle den datoen den verste i mitt liv.
